Interview: Estée’s droom
Het zal niet in veel sporten voorkomen dat je het ene jaar als toeschouwer bij een groot toernooi (Indoor Brabant) aanwezig bent en het jaar erop tweede wordt in de dressuur. Het overkwam Estée Gerritsen uit Duiven. De 17-jarige HAVO-scholiere – ze doet over een paar maanden eindexamen – maakt een bliksemcarrière door in de para-dressuur. ‘Ik sta op de long-list voor de Paralympische Spelen van Rio’, vertelt ze dolenthousiast. ‘Op 17 juli hoor ik of ik mee mag.’
Ze had het allemaal eigenlijk al uitgestippeld. Na de HAVO zou ze naar een HBO-opleiding voor Toegepaste Biologie in Venlo gaan. Op kamers ook. ‘Maar dat staat nu allemaal even op losse schroeven. Waarschijnlijk ga ik een tussenjaar doen. Deze kans komt maar één keer voorbij.’
De droom van Estée is er eentje waar – ongeacht de afloop – al een feelgoodmovie van gemaakt kan worden. ‘Ze kwam levenloos ter wereld’, vertelt haar moeder Anita. ‘Ze is teruggehaald het leven in, maar liep door zuurstofgebrek een hersenbeschadiging op. Cerebrale parese heet dat met een moeilijk woord. De ene keer kan Estée prima een kop thee naar haar mond brengen en zie je er niets aan. Een volgende keer ziet het er heel anders uit, en doet haar lijf niet wat Estée wil.
Vanaf haar jonge jaren waren er veel uitdagingen op ons pad. ‘Wij konden er goed mee omgaan, maar het is natuurlijk wel bijzonder wanneer je kind nog niet niet kan lopen wanneer het naar de Basisschool gaat’, vertel haar moeder. ‘Alles duurt bij haar nu eenmaal veel langer om aan te leren’.
Al vroeg werd duidelijk dat Estée een echt paardenmeisje was. Ze lacht: ‘Met posters op elke slaapkamermuur en pony’s om te verzorgen. Ik wilde altijd zelf een paard, maar dat zat er niet in. Ik was elke vrije minuut aan het klooien, poetsen en knuffelen met pony’s en paarden.’
Vorig jaar, Estée had net geconcludeerd dat ‘de pony’s te klein voor haar werden’, ging de bel in huize Gerritsen. ‘Ik werd gevraagd om een keer mee te doen met een dressuurwedstrijd. De bondscoach zou daar ook zijn.’ Zo kwam ze in het RABO-talentenplan. ‘En nu heb ik een toppaard, Exquis Onassis, waar ik elke dag op kan rijden. Ik train nu vier keer per week en als straks mijn examen erop zit, kan dat nog wel wat meer worden.’
Natuurlijk is het niveau ánders dan bij Anky van Grunsven en collega’s. Maar de scouts van de para-dressuur die op zoek waren naar talent voor de Paralympische Spelen van Rio zagen hoe dan ook een natuurtalent. ‘Als je mij ziet bij de dressuur dan zie je echt wel dat ik ánders ben. Mijn handen bewegen mee en ik heb minder kracht. Mensen die er verstand van hebben kunnen dat ook zien. Ik doe veel op gevoel.’
Ze vertelt over de momenten tussen haar paard en haar die bijzonder zijn en waarvan ze ook wel denkt dat anderen dat contact moeilijker maken. ‘Vroeger zat ik onstabiel op mijn pony. Ik kon er alleen op blijven zitten als er iemand naast me liep. Dan keek ik naar andere pony’s en paarden en zag hoe stil mensen erop zaten en hoe keurig die allemaal liepen. Dan riep ik “mooi” naar mijn pony, en het was alsof ze me begreep. Alsof ze wist dat ik niet de kracht had om haar te dwingen om mooi te lopen…’
‘Ik denk wel dat iedereen zo’n contact met een paard kan hebben, maar ik heb het nódig om zo’n contact te maken. Ik moet wel, want ik heb de kracht niet. Ik denk dat mensen zoiets kunnen ontwikkelen, dus zo bijzonder is het nou ook weer niet. Ik doe er mijn voordeel mee. Vaak hoef ik maar te denken dat mijn paard in draf moet gaan, en het gebeurt al.’
Hoe het de komende maanden ook gaat lopen, dit pakken ze haar niet meer af. En misschien is ze hierdoor wel op een spoor gezet? ‘Ik had de toekomst redelijk in kaart, maar dat is nu even weg. Misschien ga ik wel dichter bij de stal wonen, om nog meer bij Onassis te zijn. Ik gun mezelf nu de rust om van daaruit te kiezen. Scheelt dat het allemaal reuzeleuk en ontzettend spannend is. Ja, een droom eigenlijk wel.’