Column: Lente

Op zaterdag 27 februari was het weer zover: het wielerseizoen begon. Zoals dat althans in mijn sportieve leven te doen gebruikelijk met De Omloop Het Volk, dat inmiddels Omloop Het Nieuwsblad heet. Naar de sponsor. Ondanks alle aanvallen van de commercie stáát het sportjaar ouwe stijl nog steeds, als het Olympisch Stadion in Amsterdam zou ik bijna zeggen. Voetbal begint in augustus en eindigt in mei. In de even jaartallen is er een WK of EK, de eerste gaat vergezeld van de Olympische Spelen.

In de zomervolgen Wimbledon en de Tour de France. In de winter bungelen voor wat mij betreft het schaatsen en de Winterspelen er nog een beetje bij. IJspret is niet zo mijn ding. Voor wat het wielrennen betreft leeft De Giro alleen als hij in Nederland begint. Elke sportliefhebber weet dit soort zaken, het zit in zijn genen, er is een natuurlijk ritme van sportactiviteiten.

Verzinsels als het wereldkampioenschap voor clubs, de Ronde van Oman of de weer van onder het stof vandaan gehaalde plannen voor een Europese voetbalcompetitie, het is het allemaal niet. Gelukkig trappen de ware sportliefhebbers niet in deze modernismen, waarvan het uiteindelijke doel altijd is dat er meer geld moet worden verdiend. Dat er geen wielrenner op zit te wachten om in Oman in de zinderende hitte voor nul publiek zich het snot voor de ogen te werken, zal de managers en reclamejongens een rotzorg zijn. Evenals het feit dat de renners het gebruiken om fit te geraken voor de voorjaarsklassiekers.

Die kondigen bij menigeen de lente aan. En ook al kennen we dan nauwelijks nog winters, meer licht en meer zon en fluitende vogels en misschien wel een vroege rokjesdag, wie wil dat niet? En dus geeft de Omloop hoop voor velen, niet in de laatste plaats voor de wielrenners zelf. Neem Kai Reus, de meest geplaagde wielrenner van de laatste tien jaar. Supertalentvol, wereldkampioen bij de junioren en Talent van het Jaar in 2004. Reus kreeg een zeer ernstig ongeluk (2007) en werd na zijn comeback geveld door de ziekte van Pfeiffer. En toen hij daarna bezig was aan zijn zoveelste poging om zijn talent te verzilveren pleegde zijn moeder zelfmoord. Een klap die naar eigen zeggen groter was dan de val die bijna zijn leven kostte. ‘Ik heb een andere definitie van tegenslag’, zei hij er een keer over. Zo kan het een toptalent dus ook vergaan.

Wielrenner én (ex-)marathonschaatser Reus stond deze weken opnieuw voor ‘een seizoen van de waarheid’. Hoe prachtig is de sport dat er altijd opnieuw seizoenen van de waarheid zijn? Dat er voor ons sportliefhebbers altijd sporters zijn om te volgen, die een krasje of deukje hebben en die in de uitslagen misschien wel maar vaker geen rol spelen. Het verhaal erachter houdt ze levend.

Kai Reus reed sterk in de Omloop, maar een lekke band zorgde ervoor dat hij niet in de uitslagen voorkwam. Heel spijtig, want alle wielerliefhebbers, journalisten, Kai Reus zelf, zijn familie en vrienden hopen dat die twaalf jaar topsport nog ergens toe leidt. Eén keer, al was het maar één keer Kai Reus op het podium van een klassieker.

In België zijn alle klassiekers in het voorjaar een opmaat naar de hoogmis van het wielrennen, de Ronde van Vlaanderen. De winnaar van de Omloop – Greg van Avermaet – werd wel gefeliciteerd met zijn zege, maar ‘was hij niet te vroeg in vorm voor de Ronde?’ Als Reus een talent is met heel veel pech, dan is Avermaet de man die zo vaak tweede, derde, vierde of vijfde werd dat er aan zijn geestelijk vermogen getwijfeld werd. Wielerjournalist Thijs Zonneveld – de beste die we in Nederland hebben overigens – schreef anderhalf jaar geleden een bitter-ironisch verhaal over Van Avermaet, die niet zoals andere renners een periode kiest om te pieken, maar die het hele jaar door probeert mee te doen met de besten. En altijd en overal werd hij net níet de beste. Totdat hij dus op 27 februari 2016 Omloop het Nieuwsblad won. Mijn vraag aan de renner, zijn ploegleider, zijn vrouw, zijn vader zou zijn: Waarom lukte het nou die ene keer wel? Toeval?

Marcel Rözer


Over Marcel Rözer
Columnist, schrijver, journalist, presentator, programmamaker en niet te vergeten, Gelderlander. Het gaat allemaal op voor Marcel Rözer. Met zijn bedrijf ‘Puntjes op de O’ is hij multi-inzetbaar. Voor Topsport Gelderland schrijf Marcel maandelijks een column waarin hij zijn licht werpt op de actualiteiten in de sportwereld. Ook interviewt hij voor deze website geregeld talentvolle sporters.