Column: Schone sport
Er staat een man op een voetbalveld, op de achtergrond het Wembley-stadion. De man houdt een sjaal boven zijn hoofd, ENGLAND, staat erop. Als de man een lichtmast was geweest en zijn trots de lichtbundel, dan was het op de dag van de benoeming van Sam Allardyce als bondscoach van Engeland nooit meer donker geworden. Allardyce is zo ongeveer wat Dick Advocaat in Nederland is. Een oud-voetballer die het tot trainer heeft geschopt en die uiteindelijk bondscoach mocht worden.
Allardyce hield het slechts 67 dagen vol, hij werd ontslagen nadat undercover-journalisten hem ontmaskerden als fraudeur. Of nou ja, als man die bereid was om de trucs waarmee gefraudeerd kan worden te delen met anderen. Hij wilde voor zijn lezing wel 400.000 euro hebben. Bij een jaarsalaris van drie miljoen euro. Wij die geen drie miljoen per jaar betaald krijgen, vinden dat altijd onvoorstelbaar, maar van ‘geld en macht’ kun je dus kennelijk nooit genoeg hebben. Of zoals mijn boekhouder het ooit stelde: ‘Geld is een onverzadigbaar goed.’ Ook voor voetballers, trainers, beurshandelaren, koninginnen, machthebbers, bouwvakkers, verspringers. En voor u!?
Uiteindelijk gaat iedereen voor de bijl. Of, nou ja, bijna iedereen. Ik zou van mezelf hopen dat ik in de positie van Sam Allardyce ‘nee’ zou zeggen tegen een aanbod om voor een lezing vier ton op te strijken. Maar eerlijk gezegd weet ik het niet zeker. Sam werd gevraagd door ‘een vriend’ uit het voetbal. Nou, heb je in die wereld weinig vrienden, maar toch… Stel u kent iemand al heel lang en diegene biedt u iets aan – bijvoorbeeld iets dat van de vrachtwagen gevallen is. U hoeft alleen maar even naar een loods te rijden om de splinternieuwe laptop voor 100 euro op te halen. De volgende dag staat er een foto in de krant waarop u de laptop in uw auto laadt. Zo ongeveer is het Sam Allardyce vergaan. En nee, u hoeft geen medelijden te hebben met de man. Het gaat erom dat u zichzelf de vraag stelt: ‘Wat zou ik doen?’
Waarom nou zo’n epistel over een Engelse bondscoach? Waarom een verhaal van over een zich eeuwig repeterend thema; de mens en zijn hebzucht? En dat nog wel in een sportcolumn. Nou, daar gaat ie dan: De sport is ooit uitgevonden omdat de mens in zijn aard behalve een hebzuchtig ook een spelend wezen is. Via het spel leren we heel veel, zonder dat dat levens kost. We kunnen in het spel het leven oefenen.
Maar – vermoedelijk is dat al heel lang zo – ergens kwam de betaalde sport om de hoek kijken. X liep hard tegen Y en A en B sloten daar weddenschappen over af. Daarna ging A geld betalen aan X om harder te trainen. Enzovoort, enzovoort… De zuiverheid van de sport is aangetast zo lang de sport bestaat. (Lees: de zuiverheid van de mens is in het geding zo lang wij als soort bestaan)
In een van de grootste sporten van de wereld gaat heel veel geld om en dan komt het slechtste in de mens boven. De bond van de grootste sport ter wereld (de FIFA) wordt bestuurd door een man (Infantino) die de helft van 3,6 miljoen euro als jaarsalaris een belediging vond. De man predikte transparantie na het schrikbewind van Blatter (die wel 3,6 miljoen per jaar kreeg), maar probeerde de opnames van de vergadering waarin het om zijn salaris ging, gewist te krijgen. Iets dat tegen de statuten van de FIFA is. Infantino is nog altijd voorzitter.
Ik ga er vanuit dat een groot deel van u wel eens een voetbalwedstrijd bekijkt. (ik neem het voetbal als voorbeeld, maar in vrijwel alle betaalde sporten bestaan zaken als bedrog en omkoping) Vertrouwd u nog wat u ziet? Zijn uitslagen niet veel vaker bekokstoofd? Bedriegt een speler de zaak door geld aan te nemen en daarvoor minder zijn best te doen? Is er, met zoveel geldelijke belangen, nog wel sprake van een eerlijke krachtmeting?
Het wordt tijd dat u en ik in opstand komen. Het is tijd voor een revolutie! De rest van de wereld mag dan vergeven zijn van machtspelletjes en corruptie, sport hoort schoon te zijn. We gaan in staking, bezoeken geen wedstrijden meer, zetten de tv uit als er sport op is en maken die stropdassen duidelijk dat we het niet langer pikken. En ja, ik weet dat dit een illusie is. Hoe erg is dat?
Marcel Rözer
Over Marcel Rözer
Columnist, schrijver, journalist, presentator, programmamaker en niet te vergeten, Gelderlander. Het gaat allemaal op voor Marcel Rözer. Met zijn bedrijf ‘Puntjes op de O’ is hij multi-inzetbaar. Voor Topsport Gelderland schrijf Marcel maandelijks een column waarin hij zijn licht werpt op de actualiteiten in de sportwereld. Ook interviewt hij voor deze website geregeld talentvolle sporters.